Vrijdag 13 april 2018

Het ontbijt vandaag is niet anders dan in vorige hotels. Alleen staat er nu een volautomatische pannenkoekenautomaat. Klaar in 1 minuut.
Wafels, pannenkoeken, ommelet, worstjes, het gaat er in als koek bij de amerikanen.
Wat eten die toch ongezond.
Het is mooi weer, het zonnetje schijnt vrolijk en is zich niet bewust van de tweede horrordag van onze vakantie.
We willen gaan wandelen in het bos tegenover en vragen of dat een mooie route is aan de receptioniste. Ik zou daar niet gaan wandelen, is haar advies, allerlei wilde dieren, slangen.
Dus lopen we maar een ommetje om het hotel.
Dan pakken we de auto en rijden richting Crystal River.
Het verschrikkelijke gebeurt weer: het lampje van de bandenspanning gaat weer branden.
We stoppen bij een benzinepomp en gaan maar weer de spanning meten.
De nieuwe band is goed, de beide voorbanden ook, de linkerachterband is veel te slap!
Balen!
Wat nu?
Ik ga er echt niet verder mee rijden, vertrouwd het helemaal niet en ga bellen met Alamo.
Ene Feaizal aan de lijn.
Leg de situatie uit en zeg dat ik pissed off ben en een anderre autop wil en dat ik met deze geen meter meer rijd.
Hij stelt voor om naar een Firestone te rijden in de buurt. Ik wijger en zeg dat ik gewoon niet meer durf te rijden.
Feaizal gaat bellen en hete duurt lang vvoordag hij met een afflossing komt: er komt een monteur om de band te verwisselen en dan kunnen we de auto gaan omruilen.
Ook dat wijger ik.
Dan gaat ie weer bellen, duurt weer lang, en heeft de oplossing: er komt iemand ons ophalen en de auto naar de autoverhuurder Alamo brengen. Ok.
Duurt ongeveer 20 minuten.
Na een uur nog niemand. Ga bellen. Vraag naar Feaizal maar die is in gesprek.
Het meisje leest het verhaal en gaat naar Feaizal om te vragen hoe het zit.
Het was niet 20 minuten maar 1 uur en 20 minuten, verkeerd verstaan.
Balen.
Eindelijk nna nog weer drie kwartier komt er een takelwagen voorrijden. De jongen die zwart is van de smeer, stelt zich voor en zegt dat ie ons naar een bandenhandel gaat brengen.
Ik zeg dat dat niet de bedoeling is en niet volgens afspraak.
De jongen gaan met zijn manager bellen en geeft de telefoon aan mij. Ik leg haar uit de we niet naar een bandenhandel moeten maar naar de autoverhuurder Alamo om de auto te ruilen.
Gelukkig begrijpt ze het meteen.
De auto wordt op de takelwagen gezet, het duuurt allemaal lang en wij kunnen in de cabine naast de chaufffeur plaats nemen. Een smerige bak zonder autogordels.
Het is bloedheet in de wagen, geen airco.
We rijden naar Enterprise, de eigenaar van Alamo en de plek waar auto worden gewassen en klaargemaakt om verhuurd te worden.
Binnen de siituatie uitgelegd en het meisje weet er al van.
We krijgen een Ford Focus toegewezen. Een kleinere auto, maar volgens haar dezelfde klasse. Ok, het is niet anders.
Nu gaat het wat sneller allemaal en we kunnen vertrekken met goede moed.
We rijden naar Crystal River en kijken wat rond bij een complex/hotel war we eerst hadden willen boeken. Je kunt er kayakken, snorkelen, en tochten maken om met de manadees te zwemmen. Dat zijn zeekoeien.
We drinken er wat en zijn blij dat we daar niet geboekt hebben, toch wel vergane glorie en een beetje viezig en smoezelig allemaal.
We rijden terug. De vieze sigarettenluchtt in de auto was ons al opgevallen, echt smerig en nu we weer ingestapt zijn worden we er weer mee geconfronteerd. We gaan de komende dagen proberen de auto te ruilen.
Een stukje verdere zie ik ineens dat we pere toeval weer langs die Enterprise komen. Ik draai meteen de parkeerplaats op. Bep zegt wat doe je nou. Nou, de auto ruilen.
Het is druk in het kantoortje maar Bep loopt meteen naar het meisje dat ons eerder heeft geholpen en zij gaat meteen een andere auto regelen.
We krijgen een Hyundai Elantra. Weer onze spullen en navigatie overhevelen, maar we zijn erg blij.
De auto rijdt heerlijk, beter dan die Nissan en Ruikt lekker nieuw en fris.
Eind goed, al goed toch op deze vrijdag de dertiende!
Groetjjes