9e reisdag 25-10-16

8 Uur, de wekker gaat af in ons bijgebouwtje. We gaan naar het mainhouse en de beheerder Billy komt ons al tegemoet. Het is een bijzonder aardig iemand, een echte slonzige bluesliefhebber. Als we hem zeggen dat we het huisje niet zo schoon vinden gaat hij mee kijken. De punten die we aanwijzen, zoals een brruine rand onder aan de witte douchegordijn en de centimeter stof op de ventilator boven het bed en de stoflaag onder het bed en op de kast vind hij eigenlijk heel gewoon. Waarom kijk je dan onder het bed, vraagt ie lachend. Maar hij blijft uiterst beleefd en zegt dat hij het ons graag zo goed mogelijk naar de zin wil maken. Hij is heel oprecht en begrrijpt wel dat we niet tevreden zijn. Hij biedt aan om het volledige bedrag terug te storten, wat ook binnen een half uur is gebeurd. We mogen nog wel ontbijten in het hooofdgebouw. Super lekker ontbijt met verse frambozen o.a. Er zijn nog andere mensen waarmee hij in gesprek gaat over bluesmuziek natuurlijk. Het zijn echte bluesfanaten, kennen alle zwarte muzikanten en gaan naar alle festivals.
We vertrekken daarna, Billy zoals hij heet, is niet meer te zien. We rijden naar Comfort Inn en de aardige recceptioniste heeft een kamer voor ons. Bep krijgt de sleutel en gaat alvast naar boven.Ze maakt de hotelkame open en er zit een meneer in de kamer. Foutje van de receptioniste, ze schaamt zich dood en verontschuldigd zich steeds opnieuw ook naar de andere gast.We krrijden dan kamer 212. Prima kamer, heel gewoon maar netjes.
We gaan weer weg en tanken weer benzine (voor 2 tientjes heb je hier een volle tank) en gaan naar het centrum, naar het visitorscenter. Aardige mevrouw maar ze moet zelf steeds op de kaart kijken om iets op te zoeken, dus eeen beetje ongeloofwaardig. We gaan eerst naar het Delta Blues Museum. Heel erg leuk, jammer dat er geen foto's gemaakt mogen worden. We kopen een CD.
We krijgen zin in koffie en gaan naar The Dutch Oven. Een bakery. Een beetje vreemde zaak. Er lopen een viertal meisjes rond met lange rokken tot op de grond en een zwart kapje op het hoofd. En er komen er steeds meer vanuit de vermoedelijke bakkerij. Er komen steeds weer anderre meisjes en allemaal dezelfde lange rokken en zwarte kapjes. We bestellen koffie en een cupcake. Het was dus de bedrijfskleding of een of andere geloofsclubje. Heel raar. Er hangt ook een affiche van een of ander geloofsfestival. Ik vraag waarom het The Dutch Oven heet, maar het meisje weet het ook niet en zegt dat de vorige eigenaar die naam bedacht heeft.
We gaan verder en lopen een rondje door Clarksdale. Ik koop een t-shirt in een heel muf winkeltje met een nog muffere eigenaar. Hij bedrukt de t-shirt zelf. En we komen langs een drive-in bank. Pinnen zonder de auto uit te hoeven. De amerikanen zijn niet voor niets zo dik.
We bezoeken het Rock en Bluesmuseum. Een eldorado voor Bas want ik heb nog nooit zoveel vinyl gezien. Had zo wel een tiental platen willen kopen. De eigenaar is een nederlander, Theo, maar die was niet aanwezig. Zelfs de lp's van de Earrring allemaal te krijgen. Mooie verzemaling van dingen die allemaal met muziek te maken hebben.
We nemen de auto en rijden een stukjje Clarksdale uit, naar een shackdorpje.
Dat is een verzameling huisjes van de slaven die vroeger op de plantages werkten. De huisjes zijn gemoderrniseeerrd maar zijn verder nog origineel. Je kunt die huisjes huren voor een of meerdere nachten. Een man zegt dat we rustig rond kunnen kijken en foto's maken en dat doen we ook want het ziet er zo apart uit. "Bewoners" van eenn van de hhuisjes zwaaien naar ons.
Terug rijden we naar Yazoo Pass in de Yazoo Street. Een restaurant waar we lekker hebbben gegeten (advvies van de mevrouw van het visitorscenter). Nog even rondgewandeld dan terug naar het hotel.
Morgen naar Memphis.
Groetjes!